Jak pisać o legendzie obchodzącej pół wieku? Czołobitnie? To by oznaczało przyznanie grupie statusu kiepsko radzącej sobie formacji, odcinającej kupony od przeszłych dokonań i stanowiło coś w rodzaju nieprzyjemnego poklepywania po ramieniu. Zatem nie będę stosował taryfy ulgowej. Łatwo jednak zrozumieć podstawowy kłopot Czerwonych Gitar, zmuszonych z jednej strony do pewnego rodzaju kontynuowania tradycji, a z drugiej chęci poszukiwania nowych brzmień i rozwiązań. Wiadomo, na koncertach dla jednych jest „Historia jednej znajomości”, dla drugich coś z najnowszych utworów, ale na płycie trzeba się koniecznie na coś zdecydować. Czerwone Gitary to z jednej strony pogodne, rytmiczne piosenki, proste na tyle, by niemal po jednorazowym przesłuchaniu można było je zaśpiewać, a z drugiej sentymentalne ballady, wzruszające młodych i sporo starszych. Dzisiejszy skład grupy, poza dwoma weteranami, stanowią młodzi ludzie, także absolwenci uczelni muzycznych, którzy niekoniecznie muszą wielbić prościznę na dwa akordy w rodzaju „Matury”. Moim zdaniem z tych dylematów wybrnięto całkiem udanie, to dobre piosenki. Muzykę napisali członkowie zespołu, teksty częściowo też, ale jest jeden wyjątek, odnaleziona po latach piosenka Krzysztofa Klenczona, „Samotny Cygan”. Dodano do niej ciekawą, współczesną aranżację i mimo nieco archaicznego tekstu, nie odbiega ona od nowych utworów. Jubileuszową płytę potraktowano bardzo poważnie, dopraszając kilku zaprzyjaźnionych, ciekawych instrumentalistów. Wyniki wspólnej pracy są nader interesujące. Gęste aranżacje, których autora nie ujawniono, pozwoliły na bogactwo brzmień i wieloplanowych chórków, słychać nawet mandolinę i banjo! Ten krążek nagrywali profesjonaliści, którym najwyraźniej praca nad nim sprawiała przyjemność, ale ostatecznie taki jubileusz zobowiązuje! Z tych piętnastu piosenek kilka z powodzeniem mogłoby być przebojami, gdyby rozgłośnie radiowe zechciały je nadawać. To idealne utwory na przebudzanki, ładujące dobrą energią na cały dzień. Czas, zwłaszcza w muzyce rozrywkowej pędzi zwariowanie, ale Czerwone Gitary trzymają się mocno!
Tekst: Marcin Andrzejewski
Strona internetowa zespołu: www.czerwonegitary.pl
Recenzja ukazała się w numerze 5/2015 miesięcznika Muzyk.
