Antoni ACV30 – test skrzypiec

Skrzypce o wdzięcznej nazwie „Antoni”, mają pewnie nawiązać do imienia znanego na całym świecie mistrza sztuki lutniczej, Antoniego Stradivariusa. Azjatyccy producenci instrumentów dwoją się i troją by zrobić wrażenie, że sprzedawane produkty są dotknięte europejską myślą techniczną, nadając im często niemiecko, angielsko czy włosko brzmiące nazwy. Te zabiegi dla przeciętnego muzyka nie mają znaczenia, bo przeważnie zna pochodzenie instrumentów. Jedno trzeba wiedzieć, że obecnie azjatyckie instrumenty są kopiowane według najlepszych wzorów, przy użyciu podobnych materiałów, a cena często jest niższa od ich wartości. Byłbym jednak bałwochwalcą gdybym bezkrytycznie zachwalał niskobudżetowe produkty, w tym przypadku skrzypce, zrównując je z drogimi instrumentami z prostego powodu. Oprócz drogiego, wyselekcjonowanego starannie drewna, sezonowanego przez wiele lat, samego czasu potrzebnego na wykonanie instrumentu przez lutnika, zwłaszcza przy ręcznie wykonanym każdym detalu, technologii i precyzji, nie da się skrócić. Jednak tanie instrumenty, takie jak testowane skrzypce, są alternatywą dla początkujących w każdym wieku. Chyba z tego względu budowane są w przypadku marki Antoni i serii Debut w pięciu różnych rozmiarach.

Przy budowie skrzypiec lutnik poświęca około 300-350 godzin pracy, a w przypadku produkcji fabrycznej, wiele elementów takich jak frezowanie płyt czy szyjki ze ślimakiem da się prefabrykować. Jednak nawet samo składanie, malowanie, lakierowanie i regulacja poszczególnych podzespołów wymagają nakładu wielu godzin pracy, a raczej roboczogodzin z uwagi na to, że instrument podczas budowy przechodzi przez wiele rąk podobnie jak to się dzieje na taśmie produkcyjnej. Różnice w jakości wykonania i brzmienia skrzypiec, a co za tym idzie w cenie, zaczynają się od doboru materiału, technologii wykonania i przygotowaniu personelu technicznego, lutników, którzy budują instrumenty od podstaw lub mają pieczę nad ich produkcją masową. Pokutującym, szkodliwym, powszechnym twierdzeniem jest, że początkującemu uczniowi wystarczy byle jaki instrument żeby zobaczyć, czy uczeń jest potencjałem na muzyka. Nie ma nic bardziej mylnego, zwłaszcza na początkowym etapie edukacji, gdzie młody adept sztuki gry na skrzypcach, w przypadku braku sukcesów opanowywania instrumentu nie wie czy to się bierze się z jego nieudolności, braku talentu czy… z wadliwego instrumentu. Często niestety wpływ na „sukces” ma nie tylko wadliwy instrument, jego ciężar, ale źle dobrana wielkość instrumentu do instrumentalisty oraz, jak w przypadku skrzypiec, dopasowanie podbródka oraz żeberka wypełniającego odległość pomiędzy szczęką a obojczykiem, które to dopasowanie wpływa zdecydowanie na komfort podczas grania. Kapitalnym jednak znaczeniem w każdym instrumencie oprócz ładnego wyglądu jest jego walor brzmieniowy, który często powoduje, że skutecznie zniechęca potencjalnego adepta gry skrzypcowej do grania. Na samo brzmienie wpływają oprócz umiejętności człowieka, budowa i dobór materiałów przy budowie skrzypiec. Przez setki lat próbowano kopiować skrzypce znanych lutników z różny skutkiem, bardziej lub mniej zbliżonym do oryginału. Dodam, że większość skrzypiec na świecie zbudowano na podstawie szablonu i wzoru kilku mistrzów europejskich, których do dzisiaj nie można skopiować w 100%. Sekrety lub przypadki w uzyskaniu idealnego rezultatu są skrywaną tajemnicą. Są na ten temat teorie o doborze drewna z określonego obszaru terytorium na pograniczu byłej Jugosławii i Włoch, czy składowej substancji lakieru wodnego lub spirytusowego. Całą resztę jak wielkość, grubość i ciężar poszczególnych elementów można skopiować do mikrona. Japończycy znani z precyzji i dociekliwości, zaprzęgając w te przedsięwzięcia komputery, podejmowali wiele prób odtworzenia skrzypiec takich mistrzów jak Stradivarius, Amati, Guarneri czy innych włoskich mistrzów z pozytywnym skutkiem, jednak nigdy nie do końca. Cena za takie japońskie „Stradivariusy” nie jest tak wysoka jak w przypadku oryginałów, ale na tyle duża, że nie ma na nie wielu nabywców. Dodam jeszcze, że nie tylko skrzypce sięgają milionów dolarów, ale same smyczki używane przez zawodowych skrzypków to koszt od kilku do kilkudziesięciu tysięcy złotych.

Do testów dostarczono nam największy z pięciu oferowanych przez firmę w ramach serii Debut rozmiarów skrzypiec – 4/4. Został on wykonany, jak większość instrumentów na świecie, według wzornictwa stosowanego od setek lat w lutnictwie, gdzie istnieją wprawdzie wzory cechujące poszczególnych lutników, ale większość kopiowanych skrzypiec odpowiada pierwowzorowi Stradivariusa. Tak jest również w przypadku Antoni ACV30.

BUDOWA

Do wykonania tego egzemplarza użyto standardowych gatunków drewna. Z wierzchu klejona z kawałków płyta ze świerku, a spód (klejony z dwóch kawałków), boczki i szyjkę ze ślimakiem z drzewa klonowego. Całość jest ładnie i staranie pomalowana i polakierowana dając ładny efekt końcowy. Do wykonania kołków, podstrunnicy i podbródka, jak zapewnia producent, użyto… „hebanowanego” twardego drewna (proszę nie mylić z drewnem hebanowym). Cokolwiek by to miało znaczyć, jest to drewno pomalowane na czarno. Sam plastikowy naciąg ze śrubkami do precyzyjnego strojenia, jest dzisiaj standardowym wyposażeniem skrzypiec tej klasy. Mostek również jest wykonany tradycyjnie z drewna klonowego. Jedno na co zwróciłem uwagę to struny, które mają dobre walory brzmieniowe. Dodatkowo skrzypce Antoni ACV30 wyposażone zostały w drewniany smyczek z brazylijskiego, sprężystego drewna, z ozdobną żabką, skórką i nawiniętym drutem. W celu „nabicia” smyczka użyto naturalnego, białego końskiego włosia. W dobrze zaprojektowanym lekkim i poręcznym futerale, dołożono kalafonię. Ciekawe jest to, że gdyby oceniać samą wartość tylko części, takich jak podbródek, struny, smyczek czy samo włosie to razem te elementy kosztowałyby więcej aniżeli kompletne skrzypce. Godne uwagi struny „Red Label” produkcji amerykańskiej, są na wyposażeniu standardowym skrzypiec.

WRAŻENIA OGÓLNE

To co sprawia, że początkujący uczeń garnie się do nauki na tym trudnym instrumencie, jest satysfakcja z grania. Za sprawą wrażliwych o ciepłej barwie strun, w które producent wyposażył skrzypce, lekkiego sprężystego drewnianego smyczka z naturalnym włosiem, solidne budowy według sztuki lutniczej oraz dzięki dobrze dobranej proporcji wysokości mostka do wysokości podstrunnicy, początkujący powinien poczuć od pierwszych chwil kontaktu ze skrzypcami zadowolenie. Dźwięki wydobywa się bardzo łatwo. Każdy podbródek pod względem wyprofilowania i umiejscowienia, jest sprawą bardzo indywidualną, jednak jak dla mnie, nawet bez żeberka, jest idealny. Sam dźwięk Antoni ACV30 jest w miarę dobry i nośny. Trudno jednak oczekiwać od instrumentu za niewiele ponad 400 PLN szlachetnego brzmienia cechującego skrzypce za kilka tysięcy złotych, skoro dobrej jakości struny kosztują 450 PLN. Dzięki niskiej cenie jaką proponuje sprzedawca, gra na skrzypcach dla wielu jest dostępna jak nigdy dotąd.

Tekst: Paweł Dypczyński

Cena: 450 PLN

Do testu dostarczył:
Audiostacja
ul. Główna 20A
03-113 Warszawa
tel. (022) 6161398
Internet: www.audiostacja.pl, www.jhs.co.uk

Test ukazał się w numerze 9/2012 miesięcznika Muzyk.