W wieku 69 lat zmarł brytyjski basista, gitarzysta i wokalista Greg Lake, będący jednym z pionierów rocka progresywnego. Swą grą, a przede wszystkim charakterystycznym głosem odcisnął swoje piętno nie tylko na tym gatunku muzyki. „Epitapth”, „I Talk To The Wind”, „Lucky Man”, „Take a Pebble” czy „C’est la Vie” to tylko niektóre utwory, które zawsze będą z nim kojarzone i trudno wyobrazić je sobie w innym wykonaniu…
Gregory Stuart Lake urodził się w roku 1947 w Poole, w angielskim hrabstwie Dorset. Jako dwunastolatek rozpoczął naukę gry na gitarze. Co ciekawe wtedy też skomponował utwór, który – oczywiście w mocno zmienionej formie – stał się jednym z najbardziej znanych „przebojów” formacji Emerson, Lake & Palmer czyli wspomniany już „Lucky Man”. Mając siedemnaście lat rozpoczął na dobre karierę muzyczną grając w różnych lokalnych zespołach, wśród których były takie grupy jak The Shame czy Shy Limbs. W latach 1967-68 Greg Lake był członkiem formacji The Gods, którą tworzyli muzycy, którzy zasilili później The Rolling Stones, Uriah Heep czy Jethro Tull.
Przyjaźń z Robertem Frippem, który pobierał naukę gry u tego samego nauczyciela co Lake przydała się, gdy powstała w 1968 roku grupa King Crimson szukała wokalisty. Rok później ukazał się debiutancki album formacji – „In the Court of the Crimson King”, a Greg Lake nie tylko był na nim głównym wokalistą i basistą, ale także współautorem części utworów. Krążek, na którym znalazły się chociażby „21st Century Schizoid Man” czy wspomniane już „I Talk to the Wind” i „Epitaph”, uznawany jest za jedną z najbardziej wpływowych płyt rocka progresywnego. Rok później wydany został kolejny album – „In the Wake of Poseidon”, na którym Lake jedynie zaśpiewał, nie będąc już formalnie (podobnie jak kilku innych muzyków z pierwszego składu) członkiem zespołu.
Podczas promowania „In the Court of the Crimson King” na koncertach po raz pierwszy przecięły się drogi Lake’a z Keithem Emersonem grającym wówczas w supportującej King Crimson grupie The Nice. Po odejściu Grega z zespołu Roberta Frippa panowie spotkali się ponownie, a rezultatem tego było powołanie do życia progresywnej supergrupy. Grający na instrumentach klawiszowych Emerson i basista/gitarzysta/wokalista Lake dobrali sobie perkusistę Carla Palmera z Atomic Rooster. W ten sposób, w roku 1970 powstał zespół Emerson, Lake & Palmer – jedna z najsłynniejszych i najbardziej popularnych grup rocka progresywnego lat 70. XX wieku.
W trzyosobowym składzie udawało im się budować wielowarstwowe kompozycje składające się na wielosegmentowe suity charakterystyczne dla muzyki progresywnej z tamtego okresu (zwanej też rockiem symfonicznym czy art rockiem). Oczywiście w twórczości ELP nie brakowało też bardziej wpadających w ucho utworów, ale gros ich twórczości stanowiły złożone struktury dające jednocześnie pole do wirtuozerskich popisów instrumentalnych. Owocem pierwszego okresu działalności ELP są takie albumy jak „Emerson, Lake & Palmer” (1970), „Tarkus” (1971), „Pictures at an Exhibition” (1971), „Trilogy” (1972), „Brain Salad Surgery” (1973), „Works Volume 1” i „Works Volume 2” (1977) oraz – nagrany głównie z powodów kontraktowych – „Love Beach” (1978), po którym zespół zawiesił działalność.
W roku 1986 Emerson i Lake chcieli reaktywować grupę, ale z powodu zobowiązań Palmera względem grupy Asia zdecydowali się na współpracę z Cozym Powellem. Jej owocem był jeden album zatytułowany po prostu „Emerson, Lake & Powell”. Powrót pierwotnego składu powiódł się dekadę później, a Emerson, Lake i Palmer nagrali wspólnie dwie kolejne płyty studyjne – „Black Moon” (1992) i „In the Hot Seat” (1994).
Lake był nie tylko wokalistą i basistą/gitarzystą ELP, ale także autorem lub współautorem kompozycji supergrupy i autorem tekstów, choć często utwory jego autorstwa odbiegały nieco od „głównej linii” wyznaczanej przez Emersona. Po zespole, którego jedynym żyjącym członkiem jest teraz Carl Palmer, pozostały także rozmaite kompilacje i płyty koncertowe, w tym album nagrany w Polsce.
Przerwę w działalności ELP Greg Lake wykorzystał m.in. na rozwój solowej kariery, której zresztą już wcześniejszym przykładem był świąteczny utwór „I Believe in Father Christmas” nagrany przez niego w 1975 roku. W 1981 roku Lake wydał album zatytułowany po prostu „Greg Lake”, a w 1983 – „Manoeuvers”. W latach 80. nawiązał też współpracę z grupą Asia. Lake kontynuował działalność solową także po ponownym rozpadzie ELP w 1998 roku oraz definitywnym końcu grupy w 2010 roku. Poza graniem z własnym zespołem, Greg Lake występował także z Ringo Starr & His All-Starr Band, a także zagrał na jednej z płyt The Who. W roku 2013 ukazała się płyta koncertowa „Songs of a Lifetime”, na której Lake zawał przede wszystkim najważniejsze utwory ze swej kariery. Wspólnie z Geoffem Downesem z grupy Asia, w roku 2015 wydał album „Ride The Tiger”.
Od dłuższego czasu Greg Lake zmagał się z chorobą nowotworową. Walkę z nią przegrał 7 grudnia 2016 roku.
Strona internetowa artysty: greglake.com
fot. Greg Lake podczas koncertu grupy Emerson, Lake & Palmer w 1992 roku [Gorupdebesanez; CC BY-SA 3.0]
