W Wigilię obiegła świat smutna informacja z Londynu, gdzie w wieku 65 lat zmarł Maxwell Fraser – brytyjski wokalista, raper, muzyk, kompozytor, autor tekstów i DJ znany powszechnie jako Maxi Jazz. Przez wiele lat był związany z formacją Faithless, z którą święcił największe sukcesy. Przypomnijmy sobie jego sylwetkę oraz wybrane utwory, którymi zapisał się w historii elektronicznej muzyki tanecznej.
Maxwell Fraser urodził się w 1957 roku w Brixton – jednej z dzielnic Londynu charakteryzującej się dużym zróżnicowaniem kulturowym. W połowie lat 80. wkroczył na brytyjską scenę klubową jako DJ i twórca formacji The Soul Food Cafe System. Początkowo można było usłyszeć go w pirackich stacjach radiowych, ale w 1989 roku zespół podpisał kontrakt z wytwórnią Tam Tam Records (oddziałem Savage Records). Dzięki temu mieli możliwość występowania jako support przed takimi artystami jak Jamiroquai, Galliano czy Soul II Soul. W 1992 Fraser założył label Namu Records, w ramach którego grupa wydała trzy EP’ki, a w 1996 roku nakładem Revco Records ukazał się album The Soul Food Cafe System zatytułowany „Original Groovejuice Vol. 1”. Krótko później grupa ta się rozpadła, ale Maxi Jazz miał już wówczas nowy projekt.
W 1995 roku spotkał w studiu Rollo Armstronga, a wkrótce potem powołali wspólnie do życia zespół Faithless, którego skład uzupełnili Sister Bliss i Jamie Cotto. Już w 1996 roku ukazał się debiutancki album formacji zatytułowany „Reverence”, który w założeniu był mixtape’m obejmującym różne style. Chociaż początkowo nie spotkał się ze zbyt entuzjastycznym przyjęciem, pochodzące z niego utwory stały się z prawdziwymi klasykami, żeby wspomnieć tu chociażby takie tytułu jak „Don’t Leave”, „Salva Mea” oraz oczywiście „Insomnia”. Od samego początku Maxi Jazz był nie tylko wokalistą i raperem melodeklamującym teksty, ale także ich autorem. W pisanych przez siebie tekstach starał się poruszać i przekazywać istotne treści odnoszące się do kwestii społecznych czy osobistych.
Drugi album – „Sunday 8PM” z 1998 roku – został przyjęty dużo cieplej docierając do 10 miejsca brytyjskiej listy przebojów. Znalazł się także w dwunastce finalistów do nagrody Mercury Prize w 1999 roku, w którym też zespół był nominowany do BRIT Awards. Na płycie tej znalazły się m.in. takie utwory jak „Bring My Family Back”, „Take the Long Way Home” oraz „God Is a DJ”. W 1999 roku z zespołu odszedł Jamie Catto, a w trzy lata później pozostała trójka (Maxi Jazz, Rollo, Sister Bliss) nagrała kolejny album „Outrospective”. Największym przebojem z tego krążka był utwór „We Come 1”, który dotarł w Wielkiej Brytanii do 3 miejsca, a popularnością cieszyły się także „One Step Too Far”, „Muhammad Ali” czy „Tarantula”. Sam album także zanotował miejsce w brytyjskim Top 10, a zespół zyskał dzięki niemu kolejną nominację do BRIT Awards. Zdobył też dwie nagrody w Holandii, a sukces płyty dał Faithless możliwość zagrania na festiwalu Glastonbury, gdzie w 2002 roku dali pamiętny koncert na scenie Pyramid.
Rok 2004 przyniósł ze sobą premierę płyty „No Roots”, która osiągnęła szczyt brytyjskiej listy przebojów jako pierwszy z krążków zespołu. Jak zwykle na albumie pojawili się goście – zarówno Pauline Taylor i Dido, które wspomagały zespół wokalnie także na poprzednich płytach – jak również LSK, który w kolejnych latach wspomagał grupę w studiu i podczas koncertów. Z tego krążka pochodzi m.in. utwór „Mass Destruction”. W 2005 roku zespół wydał składankę „Forever Faithless” ze swoimi największymi przebojami, a w 2006 roku ukazał się nowy album „To All New Arrivals”, który dotarł do pierwszego miejsca tanecznej listy w Wielkiej Brytanii (UK Dance Albums), zawierający m.in. piosenkę „Bombs”. W 2010 roku zespół Faithless wydał album „The Dance”, który okazał się komercyjnym sukcesem sprzedając się w ponad 600 tysiącach egzemplarzy. Z drugiej strony, reakcje ze strony krytyków były mieszane chociaż płyta trafiła na pierwsze miejsce listy UK Dance Albums i drugie UK Albums. W tym samym roku grupa ponownie wystąpiła na festiwalu Glastonbury, ale w 2011 roku zespół zawiesił działalność. Grupa powróciła po czterech latach przerwy jako Faithless 2.0, ale ograniczyła się do występów w latach 2015-2016, po których Maxi Jazz definitywnie rozstał się z zespołem.
Już w 2015 roku zaczął on bowiem działać w ramach swojego nowego projektu – Maxi Jazz and The E-Type Boys, w którym był nie tylko wokalistą ale i gitarzystą. W odróżnieniu od elektronicznego Faithless łączącego w swej twórczości takie style jak dance, trip hop, techno, downtempo, electronica czy trance, nowy zespół Maxwella stawiał na żywe instrumenty i bardziej klasyczne klimaty. Grupa pozostawiła po sobie kilka singli, EP’kę „Bitter Love / Mass Destruction” oraz album „Simple… Not Easy” wydane w 2016 roku, klasyfikowane jako pop/rock. W ciągu swej kariery Maxi Jazz wpółpracował też z innymi artystami, wspomagając ich wokalnie. W gronie tym byli m.in. Tiësto („dance4life”) czy Robbie Williams („My Culture”), a w tym roku pojawił się na singlu „Commotion” brazylijskiego producenta i DJ’a znanego jako Vintage Culture.
Maxi Jazz zmarł 23 grudnia, a w wiadomości informującej o jego śmierci opublikowanej przez zespół Faithless można przeczytać:
Ze złamanym sercem informujemy, że Maxi Jazz zmarł ubiegłej nocy. Był człowiekiem, który zmienił nasze życie na wielu poziomach. Nadał naszej muzyce właściwy sens i przesłanie. Był też cudownym człowiekiem, mającym czas dla każdego i mądrość, która była jednocześnie głęboka i przystępna. Praca z nim była zaszczytem i oczywiście prawdziwą przyjemnością. Był genialnym autorem tekstów, DJ’em, buddystą, wspaniałą postacią sceniczną, miłośnikiem samochodów, niekończącym się gadułą, piękną osobą, kompasem moralnym i geniuszem.
Chociaż w dyskografii Faithless nie brak utworów, w których śpiewają gościnnie artyści zaproszeni do nagrań (m.in. wspomniane wcześniej Dido i Pauline Taylor, jak również Boy George, Zoë Johnston, Nina Simone, Robert Smith, Cat Power i inni), to największą popularność zdobyły te, w których za partie wokalne odpowiadał właśnie Maxi Jazz. Nic zatem dziwnego że wśród poniższych utworów znalazły się głównie największe chyba przeboje tego zespołu i są nimi utwory, w których śpiewa Maxwell. Ich uzupełnieniem jest jeden z utworów jego ostatniej formacji – Maxi Jazz and The E-Type Boys.
„Insomnia” (Faithless)
„God Is a DJ” (Faithless)
„We Come 1” (Faithless)
„Mass Destruction” (Faithless)
„Bitter Love” (Maxi Jazz & The E-Type Boys)
zdjęcie główne: Maxi Jazz podczas koncertu formacji Faithless podczas Isle of Wight Festival w 2016 roku; fot. DFP Photographic / Shutterstock.com
