Tradycją jest, że niektórych laureatów nagród, które zostaną wręczone podczas styczniowych targów NAMM Show poznajemy z wyprzedzeniem. Tak jest chociażby w przypadku prestiżowej nagrody Les Paul Innovation Award. Podczas przyszłorocznej edycji targów w kalifornijskim Anaheim nagrodę tę otrzyma Joni Mitchell uznawana za jedną z najważniejszych i najbardziej wpływowych artystek końca XX wieku. Ceremonia odbędzie się 18 stycznia 2020 roku jako część gali NAMM Technical Excellence & Creativity Awards (NAMM TEC Awards).
Les Paul Innovation Award to nagroda przyznawana wspólnie z Les Paul Foundation, a wyróżniane są nią osoby, które swą twórczością i działalnością personifikują innowacyjne myślenie Lesa Paula. Po raz pierwszy wręczono ją w roku 1992, a pochodząca z Kanady Joni Mitchell jest pierwszą kobietą, która otrzyma to wyróżnienie.
Michael Braunstein – dyrektor wykonawczy Les Paul Foundation tak mówi to tym wyborze: Bardzo się cieszymy że Joni zostanie laureatką prestiżowej Les Paul Innovation Award. Podobnie jak Les, była pionierką i prawdziwą kobietą renesansu – kompozytorką i autorką tekstów, muzykiem, producentką i „influencerką”, która w latach 60. XX wieku odcisnęła swoje piętno na utworach, które bardzo wpłynęły na wielu ludzi. W ciągu kariery obejmującej cztery dekady przesuwała granice wskazujące co znaczy być kobietą-songwriterem. Podobnie jak Les Paul nigdy nie bała się podejmować twórczego ryzyka. Jesteśmy podekscytowani że Joni Mitchell dołączy do grona wyjątkowych laureatów reprezentujących ducha legendarnego Lesa Paula.
Sama Joni Mitchell skomentowała to krótko: Dziękuje za to wyróżnienie. Jestem wdzięczna za to, że zostałam doceniona.
Joni Mitchell (urodzona jako Roberta Joan Anderson) to nie tylko uznana autorka, kompozytorka i piosenkarka, ale również poetka i malarka. Jej artystyczne talenty ujawniły się bardzo wcześnie, a zaczęła od rysunku. Chociaż zawsze kochała muzykę, występować zaczęła dopiero w szkole średniej. Na początku lat 60. kupiła sobie ukulele i zaczęła występować w lokalnym klubie. Po ukończeniu szkoły i rozpoczęciu studiów w Calgary kontynuowała to, chociaż nie mogła początkowo zdecydować się czy wybrać sztukę czy muzykę. W roku 1964 przeprowadziła się do Toronto gdzie dołączyła do tamtejszej sceny folkowej, występując obok takich równie nieznanych w owym czasie artystów jak Neil Young czy Gordon Lightfoot. Rok później przeniosła się do Stanów Zjednoczonych, gdzie kontynuowała występy w klubach. Podczas jednego z nich usłyszał ją David Crosby, który urzeczony jej talentem zaprosił ją do Los Angeles. Wkrótce Joni podpisała kontrakt z Reprise Records, a jej pierwsza płyta „Song to a Seagull” ukazała się w roku 1968. Na większości swych kolejnych albumów Joni Mitchell pełniła też rolę producenta. W 1971 nagrała i wyprodukowała płytę „Blue” – wyjątkową kolekcję piosenek wykonywanych z emocjonalną szczerością, który trafiły do szerokiej publiczności. Wielu krytyków uważa „Blue” za jeden z najlepszych albumów muzyki pop jakie kiedykolwiek powstały.
Najbardziej komercyjny sukces Joni odniosła płytą „Court and Spark” (1974), nagraną wspólnie z grającą jazz/fusion grupą The LA Express. Albumem „The Hissing of Summer Lawns” (1975) odeszła od tradycyjnej formuły pop w rejony bardziej złożonych tekstów i melodii, a akompaniowało jej wielu muzyków jazzowych. Na płycie „Hejira” (1976) mocno zredukowała instrumentarium, tworząc minimalistyczne nagranie o wyjątkowym klimacie, w czym pomógł jej inżynier dźwięku Henry Lewy, dzięki dogrywkom jej elektrycznej gitary rytmicznej. W roku 1978 współpracę zaproponował jej jeden z jazzowych geniuszy – Charles Mingus. Rezultatem tego był album „Mingus” (1979), który ukazał się krótko po jego śmierci.
Na płycie „Dog Eat Dog” z roku 1985 Joni połączyła złożone aranżacje syntezatorowe z eksploracją tematów społeczno-politycznych. W latach 90. udanie wróciła do gitary akustycznej, czego dowodem była nagrodzona Grammy płyta „Turbulent Indigo” (1994). Nagrała również retrospektywny, orkiestrowy album „Travelogue” (2002), dwie płyty koncertowe – „Miles of Aisles” (1974) i „Shadows and Light” (1980) oraz płytę z orkiestrowymi aranżacjami standardów muzyki popularnej – „Both Sides Now” (2000). W roku 2007 wystawiony został przez Alberta Ballet Company balet „The Fiddle and the Drum” z choreografią opracowaną do jej utworów. Ostatni studyjny album Joni Mitchell – „Shine” (19. w karierze) ukazał się w 2007 roku.
Chociaż wyrafinowana muzyka Joni Mitchell rzadko gościła na szczytach list przebojów (piosenka „Help Me” doszła do siódmego miejsca w 1974 roku), to wiele z jej utworów stało się klasykami. „River”, „Big Yellow Taxi” czy „A Case of You” są natychmiast rozpoznawalne. „Woodstock” stał się hymnem ruchu kontrkulturowego w latach 60., a piosenka „Both Sides Now” została nagrana przez innych artystów ponad 1250 razy.
Wspomniana nagroda Grammy za „Turbulent Indigo” (a dokładniej dwie w różnych kategoriach), to oczywiście nie jedyne wyróżnienie, którym uhonorowano Joni Mitchell. Ma ona na koncie trzy kanadyjskie nagrody Juno, dziewięć nagród Grammy (+ nagrodę za całokształt twórczości), kanadyjską Governor General’s Award for Lifetime Artistic Achievement oraz „muzycznego Nobla” czyli Polar Music Prize. Została też wprowadzona do Canadian Music Hall of Fame, Songwriter’s Hall of Fame oraz Rock and Roll Hall of Fame.
Strona internetowa artystki: jonimitchell.com
Więcej informacji o nagrodach i targach NAMM na stronie www.namm.org.
Zdjęcie: Norman Seeff
