Focusrite Liquid Saffire 56 – test interfejsu audio

Interfejs Liquid Saffire 56 jest największym z serii nowych interfejsów firmy Focusrite. Znana przede wszystkim z urządzeń analogowych firma w tym produkcie zawarła również najnowszą myśl technologiczną i najnowocześniejsze przedwzmacniacze mikrofonowe z serii Liquid. Tak więc otrzymaliśmy do testów wielowejściowy interfejs firewire z solidną dawką nowoczesnej techniki analogowo-cyfrowej.

OPIS

Focusrite Liquid Saffire 56 to obecnie „flagowy” interfejs firmy Focusrite. W obudowie rack o wysokości 2U mieści osiem wejść i dziesięć wyjść analogowych, cyfrowe złącze stereo S/PDIF oraz dwa wielokanałowe wejścia i wyjścia cyfrowe w formacie ADAT. Maksymalna częstotliwość próbkowania to 192kHz. Wejścia analogowe wyposażone są w wysokiej klasy przedwzmacniacze – elementy, z których firma jest zasłużenie dumna – przy czym dwa przedwzmacniacze wykonane są w technologii Liquid, co oznacza, że posiadają funkcję sprzętowej I cyfrowej emulacji znanych i cenionych modeli przedwzmacniaczy mikrofonowych – między innymi Neve 1073, Pultec MB-1 oraz Telefunken V72. Każdy z przedwzmacniaczy, co bardzo rzadkie w interfejsach audio, wyposażony jest oprócz płynnej regulacji wzmocnienia także w tłumik PAD, filtr dolnozaporowy HPF, niezależnie włączane zasilanie Phantom, a co drugi także posiada możliwość odwracania fazy. Każdy kanał ma także wejście liniowe, na niezależnym gnieździe, przełączane programowo. Kanały 3 i 4 mają też wejścia instrumentalne, umieszczone z przodu. Wyjść liniowych jest nie jak zwykle osiem, tylko dziesięć, pierwsze dwa działają standardowo jako wyjście na monitory odsłuchowe, z możliwością regulacji poziomu wyjściowego pokrętłem w urządzeniu lub programowo. W przypadku pracy z dźwiękiem wielokanałowym istnieje możliwość jednoczesnej współbieżnej regulacji poziomu wyjściowego na dowolnie wybranych wyjściach. Przełącznikami lub programowo można aktywować zapomniane już, a na pewno rzadko występujące w interfejsach audio funkcje DIM oraz MUTE, tylko programowo możemy też monofonizować odsłuch. Dwa wejścia i wyjścia ADAT mogą transmitować w obie strony do szesnastu kanałów przy „standardowej” częstotliwości próbkowania i oczywiście mniej przy zwiększonej. Niezależne jest wejście i wyjście S/PDIF na gniazdach typu cinch, istnieje też możliwość wykorzystania złącza ADAT jako optycznego złącza S/PDIF. Całości dopełniają dwa niezależne (i dość głośne) wyjścia słuchawkowe oraz ośmiokanałowy miernik poziomu wejściowego na wejściach analogowych lub ADAT. Z tyłu oprócz gniazda sieciowego mamy jeszcze parę gniazd firewire, parę MIDI i gniazda WORDCLOCK. Jeżeli przy takim wyposażeniu można byłoby mieć jakieś dodatkowe życzenia, to przydałyby się ewentualnie gniazda insertowe, przynajmniej na pierwszej parze wejść, choć rzeczywiście w przypadku cyfrowej emulacji Liquid mogłoby to mieć ograniczony sens.

Spis treści

OPIS INSTALUJEMY TESTUJEMY PODSUMOWANIE

Całe urządzenie jest niezwykle solidne i jego konstrukcja wzbudza zaufanie. Jeżeli nie chcemy wkręcać interfejsu do racka, to „uszy” mogą być zabezpieczone estetycznymi „zaślepkami”, choć mam pewne wątpliwości, czy te delikatne elementy długo wytrzymają na swoim miejscu.

Oprócz sterowników na płycie otrzymujemy też pakiet wtyczek AU/VST – cztery wirtualne procesory: korektor, kompresor, bramkę i pogłos. Wymagają one rejestracji na stronie internetowej producenta.

INSTALUJEMY

Instalacja jest prosta i polega na włożeniu płyty i podłączeniu w odpowiednim momencie interfejsu. Instalator od razu sprawdza, czy jest dostępna nowa wersja sterowników, i proponuje ich ściągnięcie. Urządzenie jest ciągle na etapie rozwoju, nowe wersje oprogramowania pojawiają się często, ale na razie całość nie jest chyba jeszcze dopracowana. Przede wszystkim instalacja sterowników w wersji 1.5, zastępujących dostarczane na płycie 1.2 wprawdzie na przykład zmieniła na sensowne nazwy wejść i wyjść (z Line In i Line Out na Analog In i Out) i poprawiła parę innych błędów, ale za to „namieszała” w możliwościach ustawień bufora ASIO. Wersja 1.2 pozwala na wybór pomiędzy 128 a 2048, natomiast wersja 1.5 od 224(?) do 3072. Pomijając już fakt, że bufor 128 próbek to nie jest to, czym można się chwalić, to takie bufory dostępne są tylko przy „pojedynczych” (44 i 48) częstotliwościach próbkowania, przy wyższych najniższe wartości niestety znikają. W dodatku nowa wersja sterowników wprowadza zamiast 128 bufor 224 i nie jest to błąd w opisie, gdyż testy pokazały takie właśnie opóźnienie sygnału – praktycznie niewiele różniące się od następnej dostępnej „okrągłej” wartości 256. Ale to nie koniec – albo ja nie umiem tego zrobić, albo w tej wersji sterowników funkcja Direct Monitor w Cubase SX3 jest nieaktywna! Oznacza to, że albo godzimy się z buforem 224 próbki, albo do odsłuchu wykorzystujemy mikser interfejsu. I tu nareszcie dobre wieści – jest on bardzo funkcjonalny i przede wszystkim łatwy i szybki w obsłudze. Ustawienie odsłuchu nawet dla większej ilości wykonawców jest właśnie łatwe i szybkie, a odpowiednie presety pokazują, jak to zrobić i są dobrym punktem wyjścia do modyfikacji. Wszystkie ustawienia można oczywiście zapisać i później szybko przywołać. W ogóle obsługa całości jest bardzo intuicyjna – brawa dla programistów, prawie możemy wybaczyć problemy ze sterownikami i buforem – tym bardziej, że raczej na pewno są to problemy przejściowe.

- Advertisement -

TESTUJEMY

Po instalacji przychodzi czas na testy. Podczas testowania interfejsów audio, zwłaszcza tych bardziej skomplikowanych, mam pewien problem – bo tak naprawdę nie udało mi się stworzyć sytuacji testowej, która odpowiadałaby realiom. Podczas testów wszystko działa, z ogromną ilością śladów i absurdalnym obciążeniem procesora, a w rzeczywistości „wywala” się podczas nagrywania jednego wokalu do podkładu. Tak więc test tak skomplikowanego urządzenia może być jedynie opisem jego funkcjonalności, bo stabilność w testach i „w boju” to dwie różne sprawy. Testowany interfejs Saffire Liquid 56 bez problemu pracował podłączony do kontrolera firewire, komputera Lenovo N200 z procesorem DualCore. Komputer nie jest zbyt mocny, ale nagrywał i odtwarzał 16 śladów z częstotliwością próbkowania 44,1kHz na wewnętrzny dysk. W czasie testów oprogramowanie, jakkolwiek ze wspomnianymi ograniczeniami, działało bardzo stabilnie, a komputer ani razu się „nie wysypał”. Testowanie zbiegło się z awarią głównego komputera w studiu, tak więc interfejs został „sprawdzony bojem” przy mniejszych projektach (mniejszych, bo laptop to jednak nie Pro-Tools HD) i spisywał się bardzo dobrze. Wtyczki, dostarczane z interfejsem, nie są niczym wielkim, większość sekwencerów audio posiada podobnej jakości procesory, ale w końcu „darowanemu koniowi…” – są, można użyć, brzmią sensownie i mają małe zapotrzebowanie na zasoby procesora.

Obsługa jest prosta, regulacja głośności monitorów działa dobrze, funkcje Dim i Mute przydają się częściej, niż mogłoby się nam wydawać, a o możliwości monofonizacji odsłuchu nawet nie wspominam, bo to przecież oczywista konieczność – choćby przy produkcji reklam, ale też i muzyki. Istotnym elementem testowanego urządzenia są przedwzmacniacze mikrofonowe. W zasadzie nawet te „zwykłe” byłyby ozdobą każdego interfejsu. Pomijając niespotykane w tego typu produktach możliwości ustawień, brzmienie ich jest najwyższej klasy. Mam procesor Focusrite Platinum Voicemaster i czasem używam go właśnie dla „tłustego” brzmienia – przedwzmacniacze w interfejsie Liquid Saffire 56 również nie są „cienkie”. Może to podbicie dołu, może obcięcie góry, ale może jednak po prostu solidne, dobre brzmienie, niestety obce wielu przedwzmacniaczom mikrofonowym nawet w wyższej klasy interfejsach? Dzięki tłumikowi mamy sporą odporność na przesterowanie, filtr zabezpiecza i „czyści”, odwracanie fazy ułatwia nagrywanie np. werbla z góry i z dołu. To po prostu dobry sprzęt spełniający nawet wysokie wymagania.

Pierwsze dwa przedwzmacniacze Liquid Saffire 56 są „inne” – korzystając z technologii Liquid mają możliwość emulacji mniej i bardziej znanych klasycznych, niekiedy legendarnych konstrukcji. Emulacja jest cyfrowa, trzeba pamiętać, że wprowadza opóźnienie – niewielkie, parę próbek, ale jednak, para stereo ze „zwykłymi” przedwzmacniaczami to kiepski pomysł. Każdy z dziesięciu modeli przedwzmacniaczy, emulowany w technologii Liquid, to konkretne urządzenie, znane nie tylko z nazwy ale i numeru seryjnego, można to sprawdzić na stronie producenta. Każdy przedwzmacniacz został zmierzony, a technologia „Dynamic Convolution” zrobiła resztę. Oprócz cyfrowej obróbki sygnału, zmieniane są też fizyczne parametry przedwzmacniacza tak, aby mikrofon „widział” odpowiednią impedancję i obciążony był w charakterystyczny dla danego urządzenia sposób.

Moje odczucia po testach są ambiwalentne. Jeżeli ktoś spodziewa się spektakularnych, powalających na kolana efektów brzmieniowych, to się raczej rozczaruje – wszystkie emulowane urządzenia to przedwzmacniacze wysokiej klasy i zmiana brzmienia jest dość subtelna, nawet w skrajnym położeniu pokrętła Harmonics, odpowiedzialnego za zawartość harmonicznych. W dodatku emulacja jest cyfrowa, a ja nie lubię ingerować w sygnał na etapie nagrywania – nie wiadomo, co z tego powstanie, lepiej nie zamykać sobie żadnych możliwości. W tej sytuacji wolałbym możliwość emulacji po nagraniu – w postaci wtyczki. Oczywiście nie byłoby to to samo, emulacja to nie tylko barwa ale też parametry dynamiczne oraz impedancja wejściowa „rzeczywistego” przedwzmacniacza, w dodatku ma to sens tylko i wyłącznie przy wykorzystywaniu jednego i określonego „fizycznego” przedwzmacniacza, właśnie Liquid, ale z pewnością poszerzyłoby to możliwości kształtowania brzmienia. Szczerze mówiąc ryzykowne wydaje się nagrywanie na przykład głównego wokalu przy użyciu losowo wybranej emulacji – nawet, a zwłaszcza wtedy, gdy wszystkim podobałby się efekt – bo jest to działanie nieodwracalne, a co wyjdzie w miksie, tego nikt nigdy do końca nie może wiedzieć. Sensowne wydaje się być na przykład użycie emulacji przedwzmacniacza 1073 – dla lekkiego „zaokrąglenia” brzmienia, ale może dlatego, że to brzmienie znam i lubię, inne – trudno powiedzieć. W każdym razie możliwość „podsłuchania”, jak brzmią legendy, a nawet możliwość uchwycenia tego brzmienia wydaje się być bardzo inspirująca i stanowi mocny punkt testowanego urządzenia.

- Advertisement -

PODSUMOWANIE

„Flagowy” interfejs Liquid Saffire 56 firmy Focusrite spełni oczekiwania praktycznie każdego posiadacza nawet średniej wielkości studia – zakładając oczywiście, że problemy z oprogramowaniem są przejściowe. Samo oprogramowanie jest bardzo proste w obsłudze i ma wiele możliwości. „Strona sprzętowa” jest najwyższej klasy, w końcu producent to uznany autorytet w dziedzinie przedwzmacniaczy mikrofonowych. Możliwość rozszerzenia ilości wejść i wyjść o 16 pozwala spokojnie patrzeć w przyszłość, wejść nie zabraknie. Możliwości synchronizacyjne również są spore, nie zapomniano o gniazdach WordClock. Dla dinozaurów jest złącze MIDI. A przy tym wszystkim cena wbrew oczekiwaniom „nie zabija”. Do będących „na kupnie” podobnej klasy interfejsu –- poczekajmy trochę, aż „dym opadnie”, a potem do sklepów!

Tekst: Przemysław Ślużyński

WYBRANE DANE TECHNICZNE
Wejścia mikrofonowe i liniowe:
• Dynamika (ważona-A): 109 dB
• Sygnał/szum (ważona-A): -109 dB
• Pasmo przenoszenia: 20 Hz – 20 kHz ±0.1 dB
• THD+N: 0.001%
• Szum EIN: > 125 dB (wejście mikrofonowe)
Wejścia instrumentalne:
• Pasmo przenoszenia: 20 Hz – 20 kHz ±0.1 dB
• THD+N: 0.004%
• Szum: -87 dBu
Wyjścia liniowe:
• Dynamika (ważona-A): 108 dB
• Sygnał/szum (ważona-A): -108 dB
• Pasmo przenoszenia: 20 Hz – 20 kHz ±0.1 dB
• THD+N: 0.001
• Maksymalny poziom (ważona-A): 15.7 dBu
Maksymalna częstotliwość próbkowania: 192 kHz
Emulowane przedwzmacniacze mikrofonowe: API 3124+, Avalon VT-737SP, Focusrite Red 1, Helios, Manley Slam!, Millenia HV-3D, Neve 1073, Pultec MB-1, Telefunken V72 oraz Universal Audio M610
Złącza: MIC IN [XLR] × 8, LINE IN × 8, INSTRUMENT IN × 2, LINE OUT × 10, słuchawkowe × 2, S/PDIF (IN, OUT), OPTICAL (IN × 2, OUT × 2), WORD CLOCK (IN, OUT), MIDI (IN, OUT), FIREWIRE × 2
Wymiary: 350 × 90 × 235 mm
Ciężar: 5 kg