W wieku 71 lat zmarł wybitny szkocki muzyk Jack Bruce. Znany głównie jako basista, wokalista i kompozytor, był multiinstrumentalistą grającym też na fortepianie, wiolonczeli czy harmonijce. Urodził się w Glasgow jako John Symon Asher Bruce i tym mieście ukończył Bellahouston Academy i Royal Scottish Academy of Music.
Jako szesnastolatek opuścił Szkocję i ruszył na południe by po jakimś czasie osiąść w Anglii. W roku 1962 Jack Bruce dołączył w Londynie do zespołu Alexisa Kornera Blues Inc. (w którym na perkusji grał Charlie Watts), a już rok później sformował zespół z Grahamem Bondem, Johnem McLaughlinem i Gingerem Bakerem. Po jego opuszczeniu dołączył do formacji Bluesbreaker Johna Mayalla, gdzie po raz pierwszy spotkał Erica Claptona. Współpracował też z Manfredem Mannem. W roku 1966 powstała supergrupa Cream, którą oprócz Bruce’a tworzyli Clapton i Baker. W zespole tym Bruce nie tylko grał na basie (a także innych instrumentach) oraz pełnił rolę wokalisty, ale także był autorem lub współautorem dużej części utworów, które stały się przebojami. Były to chociażby „I Feel Free”, „White Room”, „Politician” czy „Sunshine Of Your Love”. Zespół złożony z trzech osobowości muzycznych nie przetrwał zbyt długo gdyż rozpadł się w 1968 roku, nagrywając w ciągu krótkiego czasu cztery albumy – „Fresh Cream” (1966), „Disraeli Gears” (1967), „Wheels of Fire” (1968) oraz „Goodbye” (1969 – wydany już po rozpadzie). Bruce kontynuował karierę i już w 1969 ukazała się jego pierwsza płyta „Songs For A Tailor”, na której łączył rock, jazz i klasykę. Wkrótce, podczas trasy koncertowej w USA z zespołem, w którym Jackowi towarzyszyli Larry Coryell i Mitch Mitchell, Bruce poznał Tony’ego Williamsa. Spotkanie to doprowadziło do dołączenia do formacji The Tony Williams Lifetime.
Po jej rozpadzie Jack założył w roku 1972 bluesowe powertrio West Bruce & Laing. Od tego czasu Bruce liderował wielu swoim zespołom, w których grali chociażby Carla Bley, Mick Taylor, Simon Phillips, Tony Hymas, Robin Trower, Billy Cobham, David Sancious czy Gary Moore. Nagrywał kolejne płyty solowe, a także współpracował z innymi jako muzyk sesyjny (np. w Lou Reedem czy Frankiem Zappą). Nieobca mu była też współpraca z orkiestrą symfoniczną czy koncerty z kilkunastoosobową formacją fusion łączącą muzykę latynoską z rockiem i jazzem. W roku 1993 jako członek grupy Cream został wprowadzony do Rock & Roll Hall of Fame. W tym samym roku odbył się wyjątkowy koncert z okazji 50. urodzin Jacka, podczas którego zagrało wielu artystów, z którymi przez lata współpracował. Wydarzenie to doprowadziło ponadto do powstania tria BBM (Bruce/Baker/Moore), po którym została jedna płyta. W kolejnych latach skoncentrował się bardziej na grze na fortepianie, współpracując m.in. z Bernie’m Worrellem. W latach 90. występował też z formacją Ringo Starr’s All Star Band. W roku 1999 wrócił do studia, co zaowocowało kolejnym albumem solowym („Shadows in the Air”), na którym pojawili się też m.in. Eric Clapton, Dr John, Gary Moore, Vernon Reid czy Changuito Luis Quintana.
W roku 2002 Jack Bruce wziął udział w trasie koncertowej poświęconej grupie The Beatles – „A Walk Down Abbey Road”, a trzy lata później wystąpił wspólnie z Claptonem i Bakerem podczas pierwszego koncertu Cream od 37 lat (który przerodził się w serię koncertów w Londynie i Nowym Jorku). W 2005 roku Jack uhonorowany został też (wspólnie z Ronem Carterem) nagrodą Bass Player Lifetime Achievement Award. Rok później pojawił się na rozdaniu nagród Grammy aby odebrać w imieniu grupy Cream wyróżenienie Recording Academy Lifetime Achievement Award. W roku 2007 otrzymał od swojej alma mater tytuł doktora, a dwa lata później uhonorowała go inna uczelnia – Glasgow Caledonian University. W roku 2010 pojawiła się autoryzowana biografia Bruce’a – „Composing Himself”). W kolejnych latach pełen pomysłów Jack koncertował i nagrywał jednocześnie z kilkoma różnymi formacjami, w tym chociażby The Cuicoland Express, Spectrum Road (grali w niej też Vernon Reid, John Medeski i Cindy Blackman Santana) czy Big Blues Band. W marcu 2014 roku ukazał się czternasty i jak się okazało ostatni solowy album Jacka Bruce’a – „Silver Rails”…
Strona internetowa: jackbruce.com
zdjęcie: Jack Bruce podczas koncertu w Hamburgu w 1972 roku; fot. Heinrich Klaffs (CC BY-SA 2.0)
